من و آدم برفیم

بچه که بودیم برف می بارید کلی ذوق می کردیم با کلی خواهش و تمنا از پدر ومادر می رفتیم ادم برفی می ساختیم  کلی ساعت وقت خرجش می کردیم  خیلی راحت و سخاوتمندانه شالگردن بچگی هامونرا گردنش می کردیم  که آدم یخیمون سردش نشه بعد هم دلنگران بودیم که آفتاب در نیاید و آب نشود چقدر صادق بودیم      

 

 

                                                           اما اکنون .....

شال گردنم را حتی نه برای ادم برفی که برای ادم ها هم خرج نمی کنم

 

ما در کمال ازادی و امنیت در حال زندگی هستیم و فریادمان بالاست  داد گرانی می زنیم در حالی که کمی ان طرف تر  نه خیلی دور ............................ همین نزدیکی ها  در کشوری نزدیک کودکی را قل وزنجیر می کنند و جلوی چشمانش پدر و مادرش را سر می برند 

دیگر برای ساختن ادم برفی هیچ احساسی ندارم   

                                                                 چون من یک ادم برفی سنگ دلی هستم که هیچ نور ی آن را آب نمی کند 

من نان ،آب نمی خاهم  فقط استقلال ، استقلالی که زندگی خیلی از افراد این دنیا به اون بستگی دارد